Zainstalowane w elektroenergetycznych sieciach izolatory są narażone na różnego rodzaju obciążenia mechaniczne, które mają charakter statyczny lub zmienny. W liniach energetycznych do takich zmiennych obciążeń izolatorów należy zaliczyć przede wszystkim narażenia przenoszące się z obciążeń przewodów fazowych (głównie drgania eolskie), natomiast w stacjach energetycznych największe zagrożenie izolatorów pochodzi od sił wywołanych prądami zwarcia.
Problem długotrwałej wytrzymałości mechanicznej izolatorów jest, ze zrozumiałych względów, jednym z podstawowych, jeśli chodzi o zapewnienie niezawodnej eksploatacji sieci elektroenergetycznych. Uwzględnianie wpływu zmiennych obciążeń na wytrzymałość i trwałość izolatorów jest sprawą stosunkowo nową (w normach przewiduje się wyłącznie próby przy obciążeniu statycznym), a jeśli chodzi o ilościowe sprawdzenie i określenie wytrzymałości izolatorów przy takich obciążeniach – jest to nowy problem badawczy.
Badania odporności na zmienne obciążenia mechaniczne przeprowadza się między innymi na kompozytowych wiszących izolatorach liniowych i kompozytowych wsporczych izolatorach stacyjnych do sieci 110 kV, 220 kV i 400 kV. Wymaga to opracowania i weryfikacji nowatorskich metod prób wytrzymałości izolatorów, a także budowy specjalistycznych stanowisk badawczych, umożliwiających poddanie izolatorów zmiennym obciążeniom rozciągającym i zginającym, w szczególności obciążeniom cyklicznym. Wyniki prób wielu typów izolatorów pozwalają na opracowanie praktycznych kryteriów ich oceny i doboru, jako uzupełnienie wymagań znormalizowanych.